Αρκετές ώρες έπρεπε να περάσουν από το ντέρμπι ώστε με περισσότερη ηρεμία και καθαρό μυαλό να σχολιάσουμε το χθεσινό ντέρμπι της πόλης. Εκεί όπου ο ΑΡΗΣ σε ακόμη ένα τραγικό παιχνίδι, δυσφήμιση του αθλήματος κόντρα στον συμπολίτη κατάφερε να πάρει την πολυπόθητη νίκη και να κάνει το 1-0 σε αυτή τη σειρά των αγώνων. Η παθιασμένη εμφάνιση του Ξανθόπουλου, οι λύσεις από τον Γιάνκοβιτς, η εμπειρία του Σίμτσακ και η "αφύπνιση" του Κάμινγς στο τέλος οδήγησαν τελικά στην επικράτηση σε ένα παιχνίδι που θα μας μείνει στο μυαλό για το "ρεσιτάλ αυτοκτονίας" των τελευταίων δευτερολέπτων στην κανονική διάρκεια του αγώνα όπου το -7 εξανεμίστηκε με μαγικό τρόπο... όταν ένα φάουλ σε μια από τις τελευταίες επιθέσεις του μπάογκ θα ήταν αρκετό για να μας χαρίσει τη νίκη...

Δεν θα αναλωθούμε στο να επαναλάβουμε για την φιλοσοφία γύρω από την οποία χτίστηκε ο φετινός ΑΡΗΣ, τους παίκτες που επιλέχθηκαν και την νοοτροπία του Δ.Πρίφτη αλλά όταν βλέπεις τον ΑΡΗ να ξεκινάει έτσι το παιχνίδι όπως ξεκίνησε χθες καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις να κάνες με μια φυσιολογική ομάδα που προετοιμάστηκε εδώ και 3 εβδομάδες περίπου για αυτό το σημαντικό παιχνίδι αλλά με ένα σύνολο ανθρώπων που τρέμουν και είναι έτοιμοι να καταρρεύσουν και μόνο στην σκέψη της ήττας και των επακόλουθων της. Λογικό είναι όταν αυτή είναι η ψυχολογία σου ο Κάμιγνκς να κάνει 2 γρήγορα ανόητα φάουλ, στην άμυνα να μην βγάζεις την απαιτούμενη ενέργεια και στην επίθεση να έχεις θολωμένο μυαλό. Τα 4 στα 26 τρίποντα είναι ένα δείγμα γραφής της ψυχολογίας των παικτών μας... ενώ η χρησιμοποίηση του Σκότ για 3'35'' αλλά και του Τζάκσον για μόλις 8' απλά κάνει ξεκάθαρο το γιατί ο φετινός ΑΡΗΣ έχει αποτύχει... Όταν μάλιστα στον πάγκο έχεις και έναν προπονητή που αδυνατεί να δώσει εντολή για 1 φάουλ στις τελευταίες επιθέσεις, μετά από τάιμ άουτ οι παίκτες του δεν μπορούν να κάνει ούτε την επαναφορά από τα πλάγια,  δικαιολογεί την παρουσία του Σκότ με το εκπληκτικό "δεν του δόθηκε χρόνος"(να το πούμε στον προπονητή να τον βάλει περισσότερο μπας και βρει ρυθμό) και ο παίκτης ο οποίος μονίμως συγκεντρώνει την οργή του και τον στέλνει στον πάγκο με το παραμικρό λάθος είναι σύμφωνα με το Ranking της στατιστικής ο κορυφαίος του γηπεδού τότε λογικά όπως οι "ρεαλιστές" μας φωνάζουν εδώ και χρόνια δεν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από αυτή την ομάδα. Ούτε καν κόντρα σε αντιπάλους σαν τον μπάογκ των 350.000€  που με παίκτες σαν τον Σόμπι(από αυτούς που δεν υπάρχουν στην αγορά όταν ψωνίζει ο ΑΡΗΣ), τον Άσκα και τον Μακφάντεν που ήρθαν καθυστερημένα(ιδίως οι 2 πρώτοι) σε παίζει μέσα στην έδρα σου θεωρώντας την ομάδα τους καλύτερη(όπως άλλωστε το δήλωσαν) γιατί πολύ απλά τους το επιτρέπεις. Με δεδομένα λοιπόν όλα τα παραπάνω η χθεσινή νίκη ήταν ακόμη ένας άθλος, μια υπέρβαση, μια σφαίρα του extra...

Μάλλον κάτι σαν και αυτό που είδαμε χθες θα εννοούσε ο Ν.Λάσκαρης όταν στην πρόσφατη τοποθέτηση του είχε μιλήσει για κακές νίκες και καλές ήττες και όσο και αν διαφωνούμε για το κομμάτι της τοποθέτησης που αναφέρεται σε "καλές ήττες" για τις κακές νίκες συμφωνούμε απόλυτα με τον πρόεδρο. Θα με συγχωρέσουν όμως οι φίλοι συνΑρειανοί που από χθες πανηγυρίζουν τη νίκη σαν τρελοί αλλά αυτός ο ΑΡΗΣ έτσι όπως λειτουργεί συνολικά μου προκαλεί  θλίψη.... Και το γεγονός ότι μερίδα του κόσμου το αποδέχεται και το δικαιολογεί όλο αυτό που παρακολουθούμε φέτος με απογοητεύει όσο τίποτα άλλο... Ας ευχηθούμε την Τετάρτη που ο ΑΡΗΣ δεν θα παίζει με την πλάτη στον τοίχο να βγάλει το καλό του πρόσωπο μέσα στο κρατικό και να τελειώσει εκεί τη σειρά. Γιατί αν αυτοί οι παίκτες με αυτόν τον προπονητή φθάσουν σε  τρίτο παιχνίδι "τελικό" μέσα στο κατάμεστο Παλέ υπό το φόβο της επισημοποίησης της αποτυχίας με τους πλέον δραματικούς τίτλους αμφιβάλλω αν θα καταφέρουν να σταθούν όρθιοι πάνω στο παρκέ για να διεκδικήσουν τη νίκη... 

ΥΓ. Συνήθως ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ όταν παρακολουθεί ένα παιχνίδι κάθεται στα επίσημα παρέα με τη διοίκηση του γηπεδούχου...

ΥΓ2. Γενικά την φάση του να φοράς φανέλα άλλης ομάδος με κίτρινα και να έρχεσαι στο γήπεδο ποτέ δεν την γούσταρα γιατί θεωρώ τον ΑΡΗ την μεγαλύτερη ομάδα του πλανήτη οπότε το να κυκλοφορώ με φανέλα άλλης ομάδος δεν με εκφράζει. Το να δω όμως συνΑρειανό στο Παλέ σε παιχνίδι με τον μπάογκ να φοράει φανέλα Φενερμπαχτσέ.... πραγματικά με ξεπερνάει...